اما آنچه پرده از ماهیت واقعی فضاسازی‌های تازه مقامات آمریکا علیه جمهوری اسلامی برخلاف اظهارات خوشبینانه ابتدایی آن‌ها در باب مذاکره با ایران برمی‌دارد، دیداری است که ویتکاف تنها یک روز پیش از نشست کاخ سفید با «ران درمر» وزیر امور استراتژیک رژیم صهیونیستی داشت. بر اساس اطلاعات به ‌دست ‌آمده، در این دیدار، ویتکاف گزارشی محرمانه از مذاکرات عمان را به مقامات تل‌آویو ارائه داده است. مسئله‌ای که به‌وضوح نشان می‌دهد آمریکا نه‌تنها خود تصمیم‌گیر نهایی در موضوع ایران نیست، بلکه تحت تأثیر و دستور لابی صهیونیستی در حال حرکت است.
در حالی که مقامات کاخ سفید در ابتدا مدعی شدند خواهان عدم دستیابی تهران به سلاح هسته‌ای هستند، حال خواستار توقف کامل برنامه موشکی و غنی‌سازی حتی در سطوح صلح‌آمیز می شوند. نکته قابل ‌تأمل آن است که این مواضع در فضای رسانه‌ای و توییتر مطرح می‌شوند، نه در میز مذاکره و به همین دلیل نمی‌توان به درستی گفت بخشی از یک تکنیک مذاکراتی برای افزایش فشار است یا گام‌هایی حساب ‌شده در راستای تکرار سناریو «فریب».
شواهد نشان می‌دهد در دور نخست مذاکرات عمان هیچ ‌یک از این خواسته‌های زیاده‌خواهانه بر زبان مقامات آمریکایی جاری نشده است. همین نکته یعنی آمریکا همچنان در حال آزمون ‌و خطا و سنجش واکنش‌های ایران است. در این میان، تحلیل‌ها از ناهماهنگی در تصمیم‌گیری آمریکایی‌ها حکایت دارد. هنوز مشخص نیست هدف واقعی واشنگتن از مذاکرات چیست. اگر واقعاً نگران توانمندی هسته‌ای ایران است، بازگشت به چارچوب برجامی می‌تواند ساده‌ترین راه باشد. اما آنچه مشهود است حضور پررنگ جریان‌های افراطی در داخل آمریکاست که به دنبال تکرار تجربه لیبی و برچیدن کامل زیرساخت‌های دفاعی و هسته‌ای ایران هستند.
اکنون همه نگاه‌ها به دور دوم مذاکرات در عمان است که روز شنبه برگزار خواهد شد. اگر آمریکا بخواهد با همان رویکرد قبلی وارد گفت‌وگو شود، احتمال موفقیت وجود دارد اما اگر قرار است مواضع تند و ادعاهای غیرواقعی که در رسانه‌ها بیان شده‌اند وارد متن مذاکرات شوند، بدون تردید با پاسخ محکم جمهوری اسلامی مواجه خواهد شد. در این میان، تحرکات دیپلماتیک ایران نیز قابل ‌توجه است؛ از سفر همزمان عراقچی به روسیه تا رایزنی‌های مستقیم تهران با مقامات مسکو. این تحرکات نشان می‌دهد ایران صرفاً به مسیر گفت‌وگو با غرب دل نبسته و دیپلماسی چندجانبه را در پیش گرفته است. اما مواضع متفاوت، متعارض و لحظه‌ای دولتمردان آمریکا در باب خواسته‌هایشان از جمهوری اسلامی، شاید طرف ایرانی را در مورد پایداری هر گونه توافق در آینده به شک و تردید اندازد. با توجه به تجربه گذشته آنچه برای تهران بسیار مهم است لزوم پایداری هر گونه توافق است؛ نه توافقی که هر لحظه با امضای یک رئیس‌جمهور دیگر نقض شود. اگر منافع طرفین همسو باشد، توافق می‌تواند ادامه‌دار باشد، در غیر این صورت، تنها امضای کاغذی خواهد بود که مانند برجام با یک تصمیم سیاسی در واشنگتن به بایگانی تاریخ سپرده خواهد شد.